sedert 1901
Café Welling
iedere dag open vanaf 16.00 uur
iedere dag open vanaf 16.00 uur
Als je voor de 172ste keer met Meewind op de fiets stapt dan heb je veel dingen al eerder meegemaakt. Toch blijf je ook altijd zaken tegenkomen die je voor het eerst beleeft en die je behoorlijk uit het lood kunnen slaan. Om de stemming er in te brengen, open ik deze reportage met drie rariteiten. Nooit verbleven wij in een hotel waar je na 12 uur ’s middags alleen nog naakt kunnen zwemmen…..(lees meer)
Lees de feestrede van Jan Haasbroek hieronder, onder de aankondigingen op deze nieuwspagina.
12de Welling Gala ter gelegenheid van de presentatie van het boek CAFÉ WELLING SEDERT 1901
Koninklijk Concertgebouw – Kleine Zaal – 5 januari 2019
Met een beetje goede wil, kun je Welling in acht woorden treffen:
Mag ik een bier? Nee, ik ben bezig.
Maar soms, zoals vandaag, baart een kroeg een boek. Bas baat dan geen bieren uit maar boeken. Hij schenkt letters in plaats van liters. Even spuit er galnoteninkt uit de tapkranen en geen Gulpener. Uitbaten en uitgeven, het ligt in elkaars verlengde.
Het is feest, alles wijst daarop.Vanmiddag in deze Kleine Zaal geen saaie, bejaarde muziekgenieters uit de wingewesten, maar broeders en zusters der natte gemeente. Zeg maar gerust: nathalzen, kannenkijkers, drankorgels, pimpelmezen, rinkelrooiers, karbonkelneuzen, bacchanten en tempeliers en altijd wat absent-abstinente absinth-drinkers.
Vandaag vieren wij een jubileum. Ons stamcafe bestaat op de kop af 117 jaar.
Dat wil je vieren, want zelf haal je dat niet gauw. Er is een tijd geweest dat jubilea gevierd werden op ronde getallen, in jaren die eindigden op veelvouden van vijf. Een lustrum stond voor vijf jaar, tien jaar was tin. Maar …… dát is allemaal zóóó pre-millenium. Toen we als café honderd jaar bestonden was het 2001.
Ons hoofd stond niet naar vieren. Met vliegtuigen tegelijk vlogen ze de Twin Towers binnen. Het was ook het laatste jaar dat je met je gulden kon betalen. Er hing nog een sigarettenautomaat in het gangetje.
Het boek dat wij vandaag verwelkomen is geen klein bier. Hoe meer belang je stelt in geschiedenis en ‘petite histoire’, literatuur en poëzie, fotografie en journalistiek, beeldende en grafische kunst, jazz en klassiek, architectuur en sociologie, ‘human interest’ en sociale spaghetti, want voor minder doen we het niet, deze keer, des te meer is dit boek je op het lijf geschreven. Maar je kunt ook gewoon alleen plaatjes kijken.
Ja, hoe gaat dat, zo’n boek? Ik zat net achter een deux-pièces wat te filosoferen dat het hoog tijd werd om in Welling eens wat meer zachtheid op elkaar los te laten, omdat witheid en ‘man zijn’ historische machtseffecten zijn, die nu toch echt aan betekenis inboeten, toen Bas mij bij zich riep. Het wordt weer tijd voor een boek, want naarmate het café langer bestaat, wordt zijn bestaansratio complexer. Dat was mooi gezegd.
Ik vroeg door: Waarom alweer een boek over het café? Bas zei: Omdat je de dingen pas echt meemaakt, nadat je ze echt hebt meegemaakt, als je ze meemaakt op papier.
Ik zei: Deze rare zin heb ik eerder gelezen, die heb je gejat uit Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer. Precies, zei Bas, het café is één van de vijf pijlers van Europa. Alleen zij die het drinken en lezen combineren kunnen Europa van de ondergang redden.
Maar was het niet simpeler? Bestaat Huiskamer Welling niet nog steeds, omdat het de laatste enclave is voor lichaamstaal, stemwarmte, oogcontact en schaamhaar?
Ik heb nog voorgesteld om het boek Samen alleen te noemen, maar dat kreeg ik er bij Bas niet door. De schoorsteen moet wel blijven roken. Behalve misschien als de kerstversiering hangt.
De eerste werkbespreking was al op 30 november 2016 met Bas, Annemieke en mij.
Na Gezelligheid is niet modern, in 2003, over de eerste kwart eeuw Welling onder Bas, werd het nu hoog tijd voor 40 jaar Welling onder Bas. Het boek zou in de zomer van 2018 uitkomen. En toen dat niet ging lukken en we naar 2019 moesten verkassen, was het alleen nog zaak om een archivaris te vinden die kon bewijzen dat Welling of een café op dezelfde plek in 2019 honderd jaar bestond. De Kamer van Koophandel wist een inschrijving uit dat jaar op te duikelen. Hierna was het hek van de dam.
Als we in 1919 al bestonden, waarom dan niet ook in 1901, Dit keer was het gemeen-tearchief behulpzaam. Een tap- en slijterijvergunning leverde het harde bewijs dat er – ook kort na het begin van de vorige eeuw – al van alles te drinken viel op de kop van de Johannes Verhulststraat. Toch staat ook 1901 als beginjaar niet meer stevig in zijn schoenen. Drankmisbaar kent geen kalender of tijd. Ik durf er mijn knappe Patricia om te verwedden dat er ook lang vóór 1901 al stevig werd ingenomen in het perceel waar wij nog altoos onze glazen heffen. Met andere woorden: Een volgende rijk geïllustreerde foliant lonkt naar de persen. Houd je agenda leeg en ga sparen.
Met het uitwalsen van de geschiedenis groeide het boek gelukkig mee. Het weegt nu 1252 gram, zeg maar dik vijf pakjes boter. Het aantal schrijvers groeide van twee naar tien. Ik noem een A.F.Th. van der Heiden, een Annemieke Hendriks, die laatst nog de tomaat bezong, Formule 1-specialist Hans van der Klis, Mirjam Rotenstreich, de moeder van Tonio, en nog wat barpersoneel. Kan barvolk dan ook schrijven? Zoals Adri een goed glas bier kan tappen, kunnen rappe schenkers als Meindert en Marcel zwierige stukken tevoorschijn toveren.
Er werkten ook dertien fotografen aan het boek mee.Ik laat de namen vallen van Wubbe de Jong, Steye Raviez, Annelies Richter, Ronald Troostwijk, Vincent Steinmetz en Gerrit Jan Wolffensperger. Het is moeilijk, zullen jullie straks zien, om wat vaker in Welling te komen en niet ergens in het boek te staan.
En wat is nou zo gek? De meeste foto’s werden geschoten door één man. Hij heet Kumar en spookt hier al jarenlang ’s avonds met zijn polaroidcamera rond, om in zijn elementaire levensonderhoud te voorzien. De meeste stúkken werden ook geschreven door één man. Hij mag vanmiddag het feestboek bij jullie inleiden.
Ik schreef tien beschouwingen o.a. over het belang van roddel, onverklaarbare rekeningen, het Wellinghuwelijk en over Meewind, mijn fietsclub ter beteugeling van postmenopauzale valangst. Maar ik schreef bijvoorbeeld ook over de vreemde neiging van mensen om zich koste wat kost aan tafels te wurmen, waar niks meer tussen te wurmen valt, domweg, omdat de kring te groot geworden is en elk glas onbereikbaar. Niemand heeft mij om al die stukken gevraagd en ik heb geen idee waarom ik ze kennelijk moest schrijven.
Met de interviews ligt dat anders. Als je precies wilt achterhalen hoe het komt dat een klein café, verstopt achter een moddervette muziektempel, zich 117 jaar lang op de been houdt, moet je klanten, barkeepers en gangmakers het hemd van het lijf vragen. Is dat moeilijk? Ja, dat is wel een ambacht. Als je tien mensen vraagt, waarom ze naar Welling komen, klagen er negen dat ze hele dag alleen hebben zitten werken en ‘s avonds wel eens wat mensen willen zien. Daar vul je geen jubelboek mee.
Het ‘waarom’ van een bestendig buurtcafé is geen groot onderwerp. Daarom moeten alle zeilen worden bijgezet om scherpe contrasten, verrassende invalshoeken en tegenstrijdige perspectieven op te delven. De meest infame listen zijn geoorloofd om een groot boek op smaak te houden.
*
Op een dag, na wat interviews, vroeg Bas wie betaalt die drankjes eigenlijk, als je met iemand voor ons boek zit te praten? Brutaal antwoordde ik, wie denk je? Vanaf dat moment werd er een geheime interviewrekening geopend. Heb ik het café voorts onbedaarlijk naar de rand van een faillissement gezopen? Welnee. Als je teveel drinkt bij het interviewen, ga je woorden morsen. Barkeepers drinken ook niet als ze tappen. En als je blij bent, nadat je interview gelukt is, drink je – dat dan weer fijn op eigen rekening – meer dan je gedronken zou hebben als je niet eerst geïnterviewd had. We dwalen best af.
Als ik tegen mijn Patricia zeg: Ik moet vanavond naar Welling, antwoordt ze met een vette knipoog: zeker interviewen. De smoezen van de actieve Wellinghabitué zijn bekend. Wij vallen er nooit binnen om te drinken. We gaan er enkel heen om sociaal te zijn, eenzaamheid te verlichten, zieken te schragen en ons oude café aan de vergetelheid te ontrukken. Nee, in Welling valt geen zatladder te bekennen. Alleen weldoeners, mantelzorgers en cultuurbeschermers.
*
Zal ik tot slot een klein stukje over een van de roemruchte Basreizen voorlezen? Wat lijkt jullie desolater? Endeldarm eten in Boekarest of lege geldautomaten leegtrekken in Odessa? Ach nee, lees dat ook zelf maar. Mijn twaalf minuten zijn bijna om.
Ik bakte voor jullie een echte Bea-tosti. Kleine zaal. Groot boek. Klein café.
Wat ik maar wilde zeggen is dat Welling elke fucking dag opnieuw bewijst dat een café – en ik citeer nu de joodse cultuurfilosoof George Steiner, die met één hand zijn veters leerde strikken – dat Welling elke dag opnieuw bewijst, ‘dat een café zoveel meer is dan een drenkplaats van de hopelozen waar zure vergetelheid wordt vergoten in een bodemloos glas’, omdat – in plaats daarvan – filosofen samenzweren en gedachten onduleren, terwijl potten pot verteren en geen triestheid ons kan deren.
Soms baart een kroeg een boek. Bas baat dan geen bieren uit maar boeken. Hij schenkt letters in plaats van liters.
Gelukkig Nieuwjaar allemaal. Waak ervoor dat je naam blijft rondgaan in de taveernen van de stad. Moedig Achterwaarts nu allen, naar een derde Wellingeeuw.
En dan geef ik nu het woord aan uitgever Bas Lubberhuizen voor de presentatie van het magnum opus over zijn karakterkroeg. Het boek heet Café Welling sedert 1901.
JAN HAASBROEK
wijsgeer in de dop
N.B.
Het gedeelte tussen de sterretjes is niet uitgesproken op 5 januari 2019 in de Kleine Zaal, omdat pagina 6 van de leesversie van de tekst van de speech vastgeplakt zat aan pagina 5.
Tekenen is spreken en schrijven tegelijk.
De tentoonstelling bestaat uit 52 portretten, waarvan er komend jaar iedere week één in Café Welling wordt tentoongesteld.
Op 17 juni is de eerste tekening te zien.
De “modellen” die zo vriendelijk waren soms uren lang te poseren bestaan voor een groot deel uit de vaste klantenkring van Café Welling.
Deze activiteit vindt plaats in het kader van ’40 jaar Welling’
Zoals de vraag stellen ’m beantwoorden is, zo is de app Moment downloaden weten dat je niet echt lekker gaat.
Ik heb een slaapritueel. Of eerder: een voor-het-slapen-gaan ritueel. Een uur van te voren leg ik mijn iPhone weg. Laptop dicht. Kaarsjes aan. Laatste kop gemberthee. Ik lees een boek en begin rustig aan de nacht. Maar de afgelopen dagen gaat er iets mis. Van telefoon op de bank, boek op de salontafel; naar telefoon mee in bed, boek in de boekenkast; tot nog een uur door Instagram, Twitter en Facebook scrollen. Gevolg: slecht slapen en wallen van hier tot Tokio. Niet fijn.
„Mijn vriendje heeft daar een app voor”, zegt een vriendin, nadat ik haar tijdens een etentje lichtelijk beschaamd vertel over mijn probleem. „Die monitort je telefoongebruik.” Om 10.00 uur ’s ochtends heb ik twee uur op m’n telefoon gekeken – waarvan anderhalf uur in bed. Om 15.00 uur durf ik Moment niet meer te openen. En om 20.00u ben ik er helemaal klaar mee. Met die verdomde app. Maar meer nog met mezelf.
Het doet me denken aan een recent onderzoek gepubliceerd door de Amerikaanse psycholoog Jean Twenge, dat voor internationale ophef zorgt. In The Atlantic schrijft ze dat jonge mensen minder contact hebben, ongelukkiger en depressiever zijn en sneller zelfmoord plegen. En dat allemaal door smartphonegebruik en social media. Als we van de constante stroom posts, updates en tweets bepaald niet vrolijker worden, waarom blijven we dan toch zo vaak social media checken? Het jaloersmakend simpele huisje-boompje-beestje is veranderd in het haast onbereikbare #wokeuplikethis #lovemylife en #fitgirl. En voor 08.00 uur ’s ochtends geconfronteerd worden met andermans perfecte leven is voor niemand leuk. Net als de druk om non-stop bereikbaar te zijn.
Om die druk te ontvluchten ga ik vaak op stap met Oude Mensen (Tip!). Oude mensen die niet aan deze nonsens meedoen. Vorige week leidde me dat naar café Welling in Amsterdam, verstopt achter het Concertgebouw. Het interieur van deze typisch bruine kroeg bestaat uit lambrisering van grond tot plafond en oude stamgasten. Ook opvallend: de barvrouw doet alles alleen – van pindaschaaltjes vullen tot tosti’s maken. Het halen van twee biertjes duurt dus langer, maar hier vindt niemand dat erg.
„Ik heb even geteld. Van de vijfentwintig mensen in het café, zitten er maar twee op hun telefoon”, zegt mijn bejaarde vriend triomfantelijk, terwijl hij terugloopt naar ons tafeltje. En inderdaad, hier geen jonge mensen, zoals uit Twenge’s onderzoek, die dag en nacht vergroeid zijn met hun smartphone. Aan een ronde tafel lossen drie mensen een cryptogram op. Aan een andere schuift iemand in z’n eentje aan bij een lopend gesprek. Geen muziek, geen gehaast. Toegegeven, het klinkt een beetje als de lerarenkamer from hell, maar het is verrassend rustgevend.
„Wat is het caféleven toch mooi, hè?”, verzucht de ene stamgast tegen de andere. En terwijl ik om me heen kijk, bedenk ik me: Als het dagelijkse leven iets meer als deze middag is, dan zou het een stuk fijner zijn.
–
bron: Metro Nieuws (Iris van Lunenburg)
Er is weer gefietst, naar Berg en Dal, een nieuwe Meewind:
Driedaagse Meewind 157 – Donder en bliksem in het Rijk van Nijmegen
Meewind 150 – vorige zomer verreden in het snikhete Braboland – was voor herhaling vatbaar, vonden Sjerry en Jan, Martijn en Antonia en Jan en Patricia. Waar zouden we nu weer eens drie dagen gaan racen? Ik vond een spotgoedkope aanbieding: Twee nachten in een vier steren hotel bij Nijmegen, met diner op de eerste avond, twee ontbijten, fietsen gratis
op de eerste dag, overdekt zwembad en gratis parkeren voor € 158,– per paar. Margit en Jan, even clandestien in Nederland, kregen er lucht van en wilden ook wel mee. Geen probleem.
We ontmoetten elkaar op 15 augustus 2017 bij de koffie op het terras met fabelachtig uitzicht over het rivierenland van Fletcherhotel Val Monte in Berg en Dal bij Nijmegen. Val Monte is hetzelfde als Dal en Berg, dus dat schiet lekker op. Bij vertrek begon het meteen fiks te sauzen…..
Trouwrede,
uitgesproken
door Jan Haasbroek
op 3 juni 2017
in café Welling
te Amsterdam
Lieve Cristien en Herman, dierbare bruiloftsgasten,
Negen minuten heb ik welgeteld gekregen, om iedereen bij te lichten over de echtvereniging van Herman en Cristina. Negen minuten, omdat de bruidstaart daarna inzakt en wie wil dat? Eerlijk zeggen: wie is er niet af en toe bang geweest dat Cristina zou overschieten?
Nee, dan nu. Zie ze daar stralend staan. Nog zijn zij niet volmaakt getrouwd.
Het burgerlijk huwelijk was onvermijdelijk. De kerk was belangrijker, ook door de muziek. Maar echt aaneengesmeed raak je pas hier, ter Welling.
Zie mij daarom vandaag gerust als derde priester.
Alleen wie het onderzoek naar de beletselen en de oprechtheid van de drijfveren in zijn stamcafé doorstaat, kan zich echtpaar weten.
Het huwelijk, we moeten even met beide benen op de grond, beschikt niet alleen over goede papieren.Volgens de beroemde socioloog Zygmunt Bauman kraakt het al jaren in zijn voegen. Hij noemt het huwelijk inmiddels even achterhaald als het gezin, het staande leger en de parochiekerk. Daar staat tegenover dat de man van nature een onhandig wezen is, zonder enig zedelijk besef, die een verstorende factor blijft als je hem niet strak aanlijnt in een traditioneel huwelijk, dat er ook voor kan zorgen dat de sterke neiging tot uithuizige losbandigheid van de vrouw in goede banen wordt geleid. Broedzorg bindt!
Groucho Marx zag het weer totaal anders. Hij zei: ‘Marriage is an institution. Who wants to live in an institution?’ Losjes vertaald zei hij: ‘Het huwelijk is een inrichting en wie sluit zich daar vrijwillig in op?’
Zo kort nog maar aan het woord en nu al zo heerlijk en deerlijk afgedwaald.
Veel beter is het om het koppel, waarover nog maar een uur geleden het sacrament van het huwelijk voltrokken werd, zodat zij niet langer over de puthaak hoefden te zondigen, in luide jubel toe te zingen.
Lang zullen zij leven, etc.
Nu weer snel terug naar het huwelijk en hoe dat zo kwam. Het begon vanmorgen voor intimi al in het voorname Conservatorium Hotel, waar de bekoorlijke ambtenaar van de burgerlijke stand, Maureen Joyce, nazaat van James?, de trouwlustigen wees op de rechten en plichten welke de wet aan de huwelijkse staat verbindt. Vincent Steinmetz was de getuige van Cristien, Theo Loevendie de ‘best man‘ van Herman. Daarna te voet, langs het nieuwe liefdesnest, naar de Obrechtkerk, waar Cristien sinds jaar en dag koorzingt, gisteren nog de dodenmis.
Het kerkelijk huwelijk was niet zo maar een gelopen race. Er was dispensatie nodig.
Herman is geen gelovige en was eerder getrouwd. Hij had nog geluk dat hij kon bewijzen dat hij als kind gereformeerd gedoopt was. Aan de heilige communie zou hij geen deel hebben. Voor de rest verliep alles zoals het prille paar het wilde.
Aan de arm van zoon Rafael betrad Cristina de kerk, pater Frans Vervooren leidde de dienst, Hermans nicht, die dominee is, las Psalm 127 over het brood der smarten, de zonen der jeugd en de gevulde pijlkoker, wie wil die niet?, Kees de Wijs bespeelde het orgel en vriend Hotze Veenstra zong met anderen Mozarts Missa Brevis in D.
Zó wil iedereen wel trouwen.
En dan nu hier voor de feestelijke apotheose, in deze doorgefourneerde trouwfuik die een goed buurtcafé ook altijd is.
Bestaat er zoiets als een Wellinghuwelijk? Wis en drie. Het is vaak geen al te modern huwelijk. Het kan zo maar nog gaan om een man en vrouw, doorgaans nog niet transgender, verschilletjes in geslacht, leeftijd, welstand, geloof of politieke kleur worden moeiteloos overbrugd. Emmanuel Macron had zijn kwart eeuw oudere Brigitte hier makkelijk kunnen opduikelen.
Wat voor een Wellingalliance helpt is dat je elkaar hier hebt leren kennen, wat ook helpt is dat je hier samen blijft kómen en wat het meeste helpt is dat je niet gelijk opdrinkt en oprookt.
Ik maak zelf ook deel uit van een Wellinghuwelijk en heb jaren geleden Welling-koningin Esther Gosschalk getrouwd, op Schier, vanaf de kansel van de Hervormde Kerk. Wat Wellinghuwelijken scherp houdt en hield was dat de mannen van de klok zijn, terwijl de vrouwen de tijd als iets vloeibaars opvatten. Qua drank moet er één de wijste zijn. Bij mij is dat de knappe Patricia die haar huiswijn altijd aanlengt met water zoals ik mijn bier met jonge Wees, het deux pièces, wie kent het niet, terwijl Roberts Esther haar wijn steevast aanlengde met wijn; wit, rood, rosé alle kleuren stonden haar stralend. Niet voor niets werden wij vanmiddag in de kerk nog over de bruiloft van Kana onderhouden, waar water in wijn verkeert en de bruidegom de goede wijn tot het laatste ogenblik bewaart, ik hoop – in ons geval – tot direct na de bruidstaart.
Rap terug naar de tortelduiven.
De kans dat je trouwt wordt groter naarmate je ouder wordt. Je moet wel geluk hebben, je moet de voordelen willen zien en dóór durven pakken. Cristien is 56, Herman is 77, zes jaar jonger dan Cristiens moeder Betty, die hier ook is en misschien even wil zwaaien.
Vóór Herman vandaag met Cristina trouwde was hij, zoals wij weten, met Cox Habbema getrouwd. Vanmiddag in de kerk was zij er – net als Cristiens overleden vader en broer even bij – in de voorbeden. Cristien kende Cox eerder dan ze Herman kende. Ze zaten graag naast elkaar met een wijntje en hadden weinig woorden nodig. Eerst hielp Cox Cristien met haar angst voor de tandarts, later was Cristien vaak in de buurt om Cox bij te staan, als zij de weg even kwijt was of liever ergens anders wilde zijn.
Voor Herman was Cristien een van de helpers van Cox.
De dag van de vonk was 28 augustus, vorig jaar. Vlak daarvoor was Cristien in La Coruna. Daar, in het noordwesten van Spanje, is ze geboren, van die stad was haar vader – beeldend kunstenaar net als zijzelf – ere-burger. Alles was zwaar geweest die dagen, tot ze een meeuw zag die zich probeerde te wassen in de fontein. Zo wil ik zijn, dacht ze. Ik wil anders verder leven. Weer in Amsterdam was Herman blij dat ze terug was. Ze had vaker aan hem gedacht dan ze hem geschreven had.
Daarna gingen ze dansen bij Bourbon Street en vanaf dag één eindeloos praten.
‘Waarom denk je dat Herman jou gelukkig kan maken?’ vroeg ik Cristien.
‘Zijn zelfstandig denkvermogen,’ zei ze. ‘Dit is groter dan wij. Met Herman, zelf ontsproten aan een bevalling in zijligging, durf ik het.’
Herman was nog nooit een vrouw tegengekomen die zoveel over trouwen praatte, als Cristien. ‘Doe het dan een keer,’ dacht hij altijd. Zijn ja tegen haar, vandaag, is het ja van een nee zegger. Lees zelf op zijn site* hoe hij in een persoonlijk essay onderzoekt waarom nee zeggen zijn leven, loopbaan en relaties zo sterk bepaalde.
De sleutelzin in die beschouwing is dat zijn neus voor onrecht en onzin hem het vertrouwen geeft om relaties aan te gaan. Niemand heeft het huwelijk ooit korter gedefinieerd dan deze hoogleraar politieke theorieën en rechtsfilosofie: samen eten en één bed.
Mag dit een les zijn voor ons allen. Ik – en wij allemaal hier – wensen Cristina en Herman het grootste geluk van de wereld. En dan gaan we nu – onbezwaard – aan de taart.
.
In 1978, 40 jaar geleden dus, nam Bas Lubberhuizen café Welling over van de heer H.B.G. Welling. In 2019 is het 100 jaar geleden dat het café z’n inschrijving kreeg in de Kamer van Koophandel, en in 1901 vestigde de eerste uitbater zich op deze hoek. Genoeg reden voor een boek en een film.
In het boek wordt niet alleen de geschiedenis van het café beschreven, maar worden ook de activiteiten, de klanten en het interieur uitvoerig belicht.
Het boek wordt samengesteld en geschreven door Meindert Burger, Jan Haasbroek, Annemieke Hendriks en Marcel Misset. Vincent Steinmetz doet de vormgeving. Gerrit Jan Wolffensperger, Annelies Richter en Vincent Steinmetz nemen de fotografie voor hun rekening.
Christine van Hout heeft het afgelopen jaar alles en iedereen in het café gefilmd, heeft daar samen met Ester Wouters een erg mooie en ook leuke film van gemaakt.
De luxe editie van het boek bevat ook de dvd met de film.
Op zaterdag 5 januari worden boek en film in de Kleine Zaal gepresenteerd, met een voorvertoning van de film
Als je de hieronder staande links aanklikt krijg je een indruk van het boek en de film.
<Ga naar het inkijkexemplaar van het boek>
Het is nu al mogelijk om een exemplaar van de luxe-editie van het boek met de DVD te reserveren. Deze beperkte oplage van het boek wordt in linnen gebonden, met een leeslint en achterin als extra een lijst met alle intekenaren. Daar wil je natuurlijk bij staan, want zo reserveer je niet alleen een persoonlijk exemplaar van dit unieke boek, maar steun je tevens de totstandkoming van boek en DVD.
Welling sedert 1901 á € 65,
Luxe editie uitsluitend bij intekening
Meer dan 220 pagina’s. In linnen gebonden
Honderden foto’s. Inclusief DVD
Teken nu in aan de bar of op via het BESTELFORMULIER
Alle intekenaars worden vermeld het boek!
Feestelijke presentatie met voorvertoning van de film op 5 januari 2019 in de Kleine Zaal van het Concertgebouw.
Intekenaars hebben voorrang bij de kaartverkoop Als intekenaar word je hier zeker voor uitgenodigd.
Prijs van het gebonden boek met DVD wordt bij voorintekening € 65,-.
Na verschijnen wordt de prijs € 75,-, en daar sta je dan als intekenaar niet in.
.
januari2020
december 2019
november 2019
oktober 2019
Stokerij Lubberhuizen is de eerste Nederlandse ambachtelijke stokerij van Eaux de Vie en de enige in haar soort.
De stokerij is gevestigd in een prachtig gerestaureerd brandweerhuisje, pal naast de karakteristieke Dikke Toren van het Betuwse Varik aan de Waal.
Wij destilleren het beste vers geplukte fruit uit de Betuwe tot Eaux de Vie van de allerpuurste kwaliteit. In tegenstelling tot fabrieksprocessen, waarbij industriële alcohol, gemengd met essences als alcoholische drank op de markt wordt gebracht, stoken zij volledig ambachtelijk, handmatig en duurzaam.
Diverse smaken zijn bekroond met de internationale Destillata award.
020-6620155
JW. Brouwerstraat 32, 1071 LK, Amsterdam