Kroegpraat

​

Jean Pierre Rawie

​

Vroeger, jongelui, had je in elke bebouwde kom verscheidene zogeheten cafés of koffiehuizen, waar lieden van diverse pluimage soms vele uren bijeen zaten, en waar ondanks de misleidende benaming voornamelijk alcoholhoudende dranken geschonken werden. Ik kwam daar wel eens, en een tijdje zelfs met enige regelmaat. Dat ik de frequentie van mijn visites allang heb afgebouwd, vervult mij in de huidige situatie met voldoening, want anders zou ik de opgelegde ophokking als nog smartelijker ervaren dan ik bereids doe.

 

In de perioden dat ik in Amsterdam woonde was het etablissement Welling één mijner favoriete pleisterplaatsen. Evenals café Wolthoorn in Groningen was het een trefpunt van kunstenaars, geleerden, politici en andere gewoontedrinkers. (Mijn moeder maakte vreemdelingen

in een stad altijd wegwijs aan de hand van juwelierswinkels. Ik heb dat met horecazaken: „Het Concertgebouw?

Ken je Welling? Daar is het vlakbij”)

Achter de bar stond jarenlang een zekere Mattie, die vooral opmerkelijk was dankzij zijn glazen oog. Het verhaal deed de ronde dat hij de gewoonte had dat oog ‘s nachts in een glas water naast zijn bed te bewaren, en dat het eens, toen hij bij kennissen op een matras zijn

roes uitsliep, door de hond des huizes was opgeslobberd, waarna men moest wachten tot het ‘langs natuurlijke weg’ weer tevoorschijn kwam.

 

Zelf was Mattie meer een kattenman. Zijn grote liefde gold Wellings kroegkater Sotos, een uit de kluiten gewassen vadsig en korzelig mormel, dat de uitspanning als zijn territorium beschouwde. Bij mooi weer lag hij op de vensterbank, vanwaar hij nietsvermoedend langswandelende buurthonden in het voorbijgaan geduchte klappen verstrekte. De stamgasten werden geacht zulks met vertedering gade te slaan.

 

Het viel niet immer mee de status van stamgast te verwerven, want het personeel was kieskeurig, en negeerdenieuwkomers af en toe om onnaspeurbare redenen.

 

Als iemand evenwel tot de inner circle was doorgedrongen, werden de habitués al snel een soort familie, met het onmiskenbare voordeel dat ze naderhand, tenzij gewenst, niet met je mee naar huis gingen.

 

Op een gegeven ogenblik besloot men een boekje uit te geven, Weg met Welling genaamd, dat adressen buiten de hoofdstad bevatte waar Wellingklanten zich thuis zouden voelen. Mij werd gevraagd het hoofdstuk over Groningen voor mijn rekening te nemen. Ik beschreef een aantal gelegenheden, waarvan een paar nu alweer ter ziele zijn, en besloot met het advies vanaf het hoofdstation gewoon achter Ernst Bakker aan te lopen (destijds de burgemeester van Hilversum, die alom in den lande de juiste cafés kende).

 

Voorgegaan door de uit het Noorden afkomstige operazanger, schrijver en schilder Jean-Paul Franssens, die zijn trouw aan de toog ten slotte met een dodelijke leveraandoening moest bekopen, zochten omgekeerd ook Groninger kroeglopers Welling graag op. 

Van deze verandering van omgeving ging dikwijls een beschavende werking uit.

 

In de gelagkamer trof ik een vrouw, die in Groningse tapperijen berucht was vanwege haar wangedrag: na twee glaasjes zocht ze overal ruzie en barstte ze in hysterische huilbuien uit. Nu dronk ze echter zonder enige ophef, en ik vroeg hoe dat mogelijk was. „Tja”, sprak ze, „dat kan ik me hier niet permitteren.”