Ik herinner me nog, ik was net met vroegpensioen, het was zo’n jaar of tien geleden, dat ik dacht: Haas, dacht ik, als je verstandig bent en zeventig wil worden, en deux-piècejes wilt blijven optillen, dan doe je er het beste aan om te gaan fietsen. Niet alleen, maar omzwermd door vrouwen. Geen jonge vrouwen, die willen te snel, maar de vrouw die haar overgang – gelijk haar ondergang – recht in de ogen ziet.
En met dezulken moest ik niet arm in arm fietsen, of stuur in stuur, maar vóór ze uit, op kop. Zodat ik ze achter mij oeverloos kon horen kwetteren en kwinkeleren, opscheppen en afzien. Zo van: goh, heb jij ook op ‘het Marnix’ in Eindhoven gezeten, dan ben je zeker een stuk ouder dan ik, want ik herinner je me niet. En: Heb je al gehoord dat Meindert Joke pas weer gaat schenken, als zij hem een keer ’s nachts heeft geholpen met stoelen stapelen?
De eerste rit ging al mis. Het sneeuwde op 2 maart 2005 zo onbarmhartig dat er niemand kwam opdagen. Maar om mijn initiatief al niet direct te laten doodbloeden, loog ik een tocht bij elkaar – gezwijmel over besneeuwde fietspaden in maagdelijke staat – en daarmee deed ik mezelf de das om. Het Meewindverslag was geboren, waardoor ik voortaan altijd zelf mee zou moeten. Het schrijven na afloop bleek geen kleiner genoegen dan het fietsen zelf.
Een van onze eerste tochten ging naar Den Haag. Daphni – God hebbe haar ziel – dacht dat haar conditie tekortschoot, maar ik zag dat ze op platte banden reed. Uit solidariteit hebben we toen allemaal onze banden laten leeglopen en de tocht wat ingekort. Al snel roken we de vis van de Weduwe van den Toorn aan de Scheveningse haven, waar we de rest van de middag zijn blijven dansen met eenzame Portugese matrozen.
Geen kraanwater, geen bruin brood
En dat doet weer denken aan andere horeca-ervaringen. Wie herinnert zich niet weromeri boven Zaandam, waar werkelijk niks mocht. Je mocht er geen kraanwater, geen bruin brood, geen eigen crackers meenemen, en als je een uitsmijter bestelde met drie boterhammen ernaast, niet eronder: een bruine, witte en een volkoren – de eerste zonder boter, de tweede met echte boter en de derde met Becel gebakken; twee dooiers: de ene doorgeprikt en de andere heel, de ham wel meegebakken maar de kaas niet; gewoon zo’n uitsmijter waar je volgens Joke Gerritsen recht op heb, dan keken die botte boeren je aan alsof je een ongebruikelijke bestelling plaatste en schopten ze je hun gastvrije erf af. Vind je het gek dat wij toen alle pepervaatjes hebben losgedraaid, de maggi hebben aangelengd met haarlak, het glaswerk geverfd met lipgloss, de lepels platgeslagen en de vorken krom gebogen?
En toen moest liedrecht nog komen. Brasserie De Kock. Lauwe erwtensoep, opgeschrikt door worst uit het vriesvak. En alles in zalm gehouden: de plafonds, de wc-brillen, de gerokte tafels, de zelfbinder van de gerant. Alleen de zalm op ons bord was grijs.
Ja, Meewind is niet van de straat. Dat bewees ook Dody Dony toen die het leerstuk van het preventief plassen uit de lendendoeken deed. Het kwam geloof ik neer op plassen als je kunt, zodat je niet meer hoeft waar het niet kan. Bijna zou ik Matti vergeten die – ergens in een trein in Noord-Holland – een pubermeisje heeft laten kijken hoe hij een rupsje over zijn gulp liet lopen. Zo schattig.
Een paar keer zijn we in Duitsland geweest, maar nooit ver. Nergens komt Duitsland dichter bij Amsterdam dan bij grenspaal 640, even ten zuidoosten van Nijmegen. Je bent dan bij het dorpje Zyfflich. Het is er heel lelijk en er is niks te doen, maar je moet er iets voor overhebben om internationaal wiel te rijden. Nee, dan Berlijn. Meewind 100. Onvergetelijk. We waren met zijn zesendertigen. Het begon met Hirschkalbsbraten mit Kartoffelklöse in een turnhal met groen barlicht. Daarna met de fiets op de nek over roltrappen naar Potsdam.
Het eindigde in een Wirtshaus tegenover het hotel, waar we de honderd euro die we in de Kulturbrauerei terugkregen voor niet geserveerde ijsjes hebben weggespoeld. En toen moest de terugreis nog beginnen, met die bierkrat in dat gangpad.
Vooruit, nog een paar huzarenstukjes. Een nachtelijk mailtje van Francine: Heb geen zin in regen, wil geen natte broek, liefs Francine. Terwijl ik juist beloofd had: als je geen regen wilt, volg mij dan. Want ik weet na zoveel jaar: wind gaat liggen, bossen bieden dekking, een lunch kan worden verlegd of verlengd en buien zijn er nimmer altijd en overal tegelijk. Maar Francine bleef achter in een regenachtig Amsterdam. En wij? Geen spatje. Ik proefde haar mantra nog eens op de tong – geen zin in regen, geen natte broek – en toen wist ik het. Ik kon de IJssel oversteken naar een van de fraaiste nattebroeklandschappen van Nederland. Een feest van lazaruskolken, juffersgaten, flierten, weteringen en dekzandruggen. Emsterbroek, Spekhoek, Nijbroek, vanuit de koekstad was je er zo.
Het wordt tijd voor een ongeluk. We zien een ambulance en gewonden, dus dat kunnen we zelf ook. Het is spitsuur op het fietspad tussen Noordwijk en Voorhout. Iedereen heeft een zonnesteek, er zijn tegenliggers, brommers, scooters, dus het enige wat hoeft is elkaar met hoge snelheid fietsend gaan fotograferen en met de sturen in de knoop raken. Julia neemt het voortouw en even later ligt zij met Rietje boven op zich op het asfalt. Schaafwonden, ontvellingen, gesloten doktersposten en geblokkeerde remmen. Onze heldinnen geven geen kik. Ze hebben een high tea verdiend in de tuin van De Beukenhof.
Meewind 108: Tonja, Marja, Eli en ik zitten bij De Zilte Zoen in Schoorl aan de koffie, en Eli, getooid met Van Gogh-hoed, wil – om de hitte te verdrijven – namen verzinnen voor Welling. Dat had hij niet moeten zeggen. Van fietsen is die dag niets meer gekomen. Lubberhuis, Lebberhuis, Wikkelrok, Looprek, Ouwehoercour, Terminus, Klepschuur, Stookgraf, Stapeltafel, Hang-in, Praalzit, Zwenkschenk. En dan gaan de meisjes naaktzwemmen bij paal 29, tussen de kwallen.
Mag ik eindigen met een oproep? Fiets van tijd tot tijd, fiets nooit elektrisch, hijs je nooit in bejaardenkaki, mijd kaartklemhouders en balhoofdtassen en word, deo volare, net als ik, zeventig.